ბინდი 1 (ნაწილი 5)

მის მეგობრებთან ერთად დავსხედით მაგიდასთან. ყველას სახელი მაშინვე დამავიწყდა, მით უმეტეს რომ დანარჩენები  ხუჭუჭა დაქალთან შედარებით ძალიან მორცხვები აღმოჩნდნენ.

     ერიკმა დარბაზის მეორე ბოლოდან ხელი დამიქნია.

     სწორედ მაშინ, ლანჩის დროს, ახალ ნაცნობებთან ლაპარაკისას დავინახე ისინი პირველად.

      ხუთნი იყვნენ და დარბაზის ყველაზე მოშორებულ კუთხეში ისხდნენ, არ ლაპარაკობდნენ და არ ჭამდნენ, მიუხედავად იმისა რომ ყველა მათგანს წინ საჭმლით სავსე ლანგარი ედო. ისინი ვერ მამჩნევდნენ, ასე რომ შემეძლო ჩუმად მეთვალთვალა მათთვის და არ შემშინებოდა რომ ცნობისმოყვარე მზერას წავაწყდებოდი. ჩემი ყურადღება ნამდვილად არ იყო გამწვეული მათი მხრიდან უყურადღებობით . ძალიან განსხვავებულები იყვნენ! სამი ბიჭიდან ერთი–დიდი, დაკუნთული, როგორც შტანგისტი, მუქი ხვეული თმით. მეორე– ქერა, მაღალი მაგრამ ისეთივე დაკუნთული. მეამე–მაღალი, უწესრიგო brinjaosferi

ხვეული თმით. ის თავის მეგობრებზე პატარ ჩანდა, რომლებიც  სტუდენტებს და მასწავლებლებსაც კი გავდნენ.

     გოგონებიც განსხვავებულები ტიპები იყვნენ. ერთი მაღალი, გამხდარი, გრძელი ოქროსფერი თმით და ფოტომოდელის ფიგურით. ზუსტად ასეთი გოგოები არიან ხოლმე ხშირად ჟურნალების გარეკანზე. მასთან შედარებით დანარჩენი გოგოები სასადილოში  saZagel Wukebs გავდნენ. მეორე მინიატურული  გოგონა იყო  შავი  აწეწილი თმით, რომელიც ძალიან გავდა ელფს.

     da mainc, maT mainc raRac saerTo hqondaT__ isini mkvdariviT fermkrTalni iyvnen, fermkrTalni nebismier am mzes monatrebul qalaqis mcxovreblebze. Cemze fermkrTalebic ki, me xom ukve meore Taobis albinosi viyavi. Tmebis gansxvavebuli Seferilobis miuxedavad, xuTives TiTqmis Savi Tvalebi hqondaT da maT qveS მუქი rgolebi, TiTqos ramოdenime Ramea ar uZiniaT. დიდებული სახის ნაკვთები ჰქონდათ , როგორც მეფეების პროფილი უძველეს მონეტებზე.

      მაგრამ ესეც არ იყო იმის მიზეზი, რომ თვალს ვერ ვწყვიტავდი ამ უცნაურ ხუთეულს.

      me maT vuyurebdi, imitom rom cxovrebaSi araferi minaxavs ufro mSvenieri, vidre maTi saxeebi, gansxvavebuli da amavdroulad msgavsebi. skolaSi, Statisgare patara qalaqSi aseTebs ver Sexvdebi__ mxolod Jurnalis ydebze da holandieli ostatebis tiloebze. Zneli saTqmelia vin iyo yvelaZe lamazi, skulpturis qeraTmiani  გოგონა  Tu biWi brinjaosferi TmebiT.

     ისინი სადღაც შორს იყურებოდნენ, ვერც ერთმანეთს ამჩნევდნენ და ვერც დანარჩენ მოსწავლეებს. აი გოგონა რომელიც ელფს გავს წამოდგა , აიღო ლანგარი , ხელუხლებელი დესერტით , სავსე კოკაკოლის ჭიქით და წავიდა გასასვლელისკენ მანეკენის გრაციოზული ნაბიჯებით.  მოჯადოებული ვუყურებდი,  შავ თმიანმა გოგომ როგორ გადააგდო ლანჩი, რომელსაც არც კი მიჰკარებია და გრაციოზულად  განარნარდა სასადილოდან. თავს ძალა დავატანე და დავუგდე  ყური თუ რაზე ლაპარაკობდნენ ჩემს მაგიდასთან.

    –იქ ვინ ზის?– ვკითხე ხუჭუჭა  გოგოს, თან ვცდილობდი გამეხსენებინა მისი სახელი. მან მიიხედა, რომ დაენახა ვინ მყავდა მხედველობაში, თუმცა ჩემი აღტაცებული ხმის მიხედვით ალბათ ყველაფერს მიხვდა. სწორედ ამ დროს ბიჭმა ბრონზისფერი თმით თავი აწია, ჯერ ჩემს ნაცნობს შეხედა, შემდეგ კი მე. swored im wams brinjaosferTmianma biWma Tavi aswia da jer Cems nacnobs Sexeda, mere me. wamier gamoxedvaSi erTi wveTi interesic ki ar iyo. man maSinve gaixeda, imaze ufro swrafadac ki sanam me მოვასწრებდი .

      გოგოებმა  სულელურად ჩაიფხუკუნეს.

      –ესენი ედვარდ და ემეტ კალენები არიან, ასევე როზალი და ჯასპერ ჰეილები, მინიატურული შავთმიანი გოგონა , რომელიც წავიდა ელის კალენია. ისინი ყველანი ერთად ცხოვრობენ, ექიმ კალენის ოჯახში–ჩურჩულით თქვა ხუჭუჭა გოგონამ.

      მე ჩუმად შევხედე ყველაზე ახლაგაზრდას ამ უცნაურ კამპანიაში, ის გონებაგაფანტული უყურებდა საჭმლიან ლანგარს. მისი თხელი გრძელი თითები საჭმლის პატარა ნაჭრებს აქუცმაცებდა. გამოკვეთილი ტუჩები თითქმის შეუმჩნევლად მოძრაობდნენ, რაც იმას ნიშნავდა რომ ბიჭი მათ რაღაცას ეუბნებოდა, თუმცა მისი ნათესავები ისევ სადღაც შორს იყურებიან. უცნაური სახელები აქვთ, ასეთ სახელებს დიდიხანია უკვე აღარ არქმევენ! თუმცა ვინ იცის, იქნებ ფორქსში ძველი სახელებია მოდაში! როგორც იქნა ჩემი ხუჭუჭა ნაცნობის სახელი გავიხსენე. ჯესიკა! აი ეს ნამდვილად შესაფერისი სახელია ჩამი თანატოლისათვის. ფენიქსში ჩვენთან ყველა კლასში  იყო ორი–სამი  ჯესიკა მაინც.

     –რა უცნაურად გამოიყურებიან...–წავიჩურჩულე მე. როდის აქეთაა ვიძახი იმას რასაც ვფიქობ?

      –ნამდვილად– ნერვიულად ჩაეცინა ჯესიკას.–ისინი ყოველთვის ერთად  არიან, ვგულისხმობ ემეტს და როზალის , ჯასპერს და ელისს  თან ერთად ცხოვრობენ!– ეს ყველაფერი განკიცხვით იყო ნათქვამი. ალბათ მათ ამ პატარა ქალაქის ყველა მობინდრე ჭორავს ამ ოჯახს. თუმცა ვაღიარებ, რომ ასეთ ლამაზ ოჯახზე ფენიქსშიც კი ივლიდა ჭორები.

     –კალენები რომლები არიან?–ვიკითხე მე– რაღაც ძალიან არ გვანან ერთმანეთს.

     –რა თქმა უნდა  არ გვანან! ისინი ხომ   ნაშვილები არიან! ექიმი  კალენი ჯერ კიდევ ახალგაზრდაა– ოცდაათზე ცოტა მეტის. ჰეილები ტყუპები არიან, კალენებმა ისინი აღსაზრდელად აიყვანეს..

    –აღსაზრდელად ზედმეტად დიდები არ არიან?

    ––ახლა კი,მაგრამ ––ჯასპერი და როზალი 18 წლისები არიან, ისინი ათი წელია რაც მისის კალენთან  ცხოვრობრენ, ის მათი დეიდა, თუ რაღაც შორეული ნათესავია.

    –ყოჩაღ მისის კალენ! ნაშვილებ ბავშვებს უვლის, თვითონ კი ჯერ კიდევ სრულიად ახალგაზრდაა!

      –ხო რავიცი–ცივად  დამეთანხმა ჯესიკა, რატომღაც ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, რომ ჯესიკას ექიმი კალენი და მისი ცოლი არ უყვარდა. იქიდან გამომდინარე , როგორც ის მათ ნაშვილებ შვილებს უყურებს, საქმე ელემენტარულ შურთან გვაქვს.

     – მემგონი მისის კალენი უნაყოფოა...–თქვა ჯესიკამ

     გოგონას ვუსმენდი  და თან უცნაურ ოთხეულს ვუყურებდი, რომლებიც აპათიურად ათვალიერებდნენ კედლებს.

     –დიდიხანია რაც ფორქსში ცხოვრობენ?–ვიკითხე , თან მიკვირდა , როგორ არ მყავდა ისინი ადრე ნანახი, როცა ზაფხულში ჩამოვდიოდი.

     –არა– ისეთი ტონთ მითხრა ჯესიკამ თითქოს ეს აშკარა იყო.–ორი წლის წინ გადმოვიდნენ ალიასკიდან.

     უცებ  სინანულისა და შვების მოზღვავება ვიგრძენი. სინანული იმიტომ რომ, მიუხედავად მათი სილამაზისა, ისინი აქ ყოველთვის უცხოები იქნებიან. ეს კი იმას ნიშნავს რომ მე ერთადერთი სიახლე არ ვარ სკოლაში და საბედნიეროდ არც ყველაზე პოპულარული.

     დაინტრიგებული , ვაგრძელებდი მათ თვალიერებას. ყველაზე ახალგაზრდა ბიჭიმა, რომელიც ნამდვილად კალენი იყო, ისევ შემომხედა. ამჯერად ინტერესით მიყურებდა, და როდესაც თვალს ვარიდებდი ,  მის მუქ თვალებში, რაღაც  იმედგაცრუების მსგავსი დავინახე.

     –მოწითალოთმიან ბიჭს რა ქვია?–ვიკითხე  მე,  თან ჩუმად ვუყურებდი  მის ლამაზ სახეს. ის ჯერ კიდევ მიყურებდა, მაგრამამ სხვებისგან განსხვავებით ცნობისმოყვარეობას არ იჩენდა. საინტერესოა ასე ძალიან რამ გაუცრუა იმედი. ?

     –ედვარდი. რა თქმა უნდა ის გადასარევია  , მაგრამ შეგიძლია მასზე ტყუილად არ დაკარგო დრო. ეს ამაყი არავის არ ხვდება. როგორც ჩანს ჩვენი გოგოები მისთვის საკმარისად კარგები ვერ არიან,–აშკარა  წყენით თქვა ჯესიკამ. ნუთუ კალენმა მისი თავიდან მოშორება მოასწრო?

     ვეცადე  სიცილი შემეკავებინა და ტუჩზე ვიკბინე და ისევ ედვარდს შევხედე. ის უკვე სხვაგან იყურებოდა, მაგრამ მის ლოყებზე  ნაჩხვლეტები ჩანდა, თოთქოს ისიც იღიმებოდა.

     რამოდენიმე წუთის შემდეგ ოთხივე ადგა. რა მოხდენიალდ მოძრაობენ! მაღალი  დაკუნთულიც  კი მოცეკვავის გრაციას ფლობდა. სამწუხაროა რომ მიდიან... ედვარდ კალენს არც კი მოუხედავს.

     ჯესიკასთან და მის მეგობრებთან  დიდხანს ვიჯექი და ლამის მომდევნო გაკვეთილზე  დავაგვიანე. პორველ დღესვე უსიამოვნებები არ მჭირდება. ერთი ჩემი ახალი ნაცნობი , რომელსაც ანჯელა ერქვა, ბიოლოგიაზე მოდიოდა. გზაში თითქმის არც გვილაპარაკია–ძალიან  მორცხვი გოგოა.

     ჩვენ კლასში შევედით და ანჯელა უკანა მერხზე დაჯდა. სამწუხაროდ მის გვერძე უკვე სხვა იჯდა. მხოლოდ ერთი თავისუფალი ადგილი იყო შუა რიგში. აჩეჩილი ბრინჯაოსფერი თმები, მუქი  თვალები– მე ედვარდ კალენთან უნდა დავმჯადრიყავი.

     ანკეტა მასწავლებელს მივაწოდე და თან ედვარდს ჩუმად ვუყურებდი. როდესაც  ჩავუარე მან გაყინული მზერა მესროლა. საიდან არის მასში ამდენი ბოროტება? მოულოდნელობით წავბორძიკდი და ლამის დავეცი, იქვე  მჯდარმა გოგომ ჩაიხითხითა.

     ახლოდან მისი ყავისფერი თვალები , ნახშირივით შავი აღმოჩნდა.

     მისტერ ბანერმა ხელი მოაწერა ანკეტას და წიგნი მომცა, სხვა მასწავლებლებივით უაზრო კითხვები არ დაუსვამს. როგორც ჩანს ერთმანეთს გავუგებთ. რათქმა უნდა მან კალენთან დაჯდომა შემომთავაზა. თვალები ძირს დავხარე, მივედი მერხთან და მის გვერდით დავჯექი.

     წიგნი წინ დავიდე და თვალის კუთხით დავინახე, რომ კალენი სკამს მერხის ბოლოსკენ აჩოჩებდა და თან იჭმუხნებოდა, თითქოს ცუდმა სუნმა შეაწუხა! დაბნეულმა თმას დავყნოსე, მას მწვანე ვაშლის სუნი ჰქონდა– ჩემის საყვარელი შამპუნის არომატი. ყველაფერი რიგზე მქონდა. თმები თვალებზე ჩამოვიფარე, რომელიც ფარდის როლს ასრულებდა ჩემსა და კალენს შორის. რას  ვიზამთ მომიწევს მისტერ ბანერს  მოვუსმინო.

      სამწუხაროდ ლექცია მოლეკულურ ანატომიაზე იყო, რომელიც უკვე ნასწავლი მქონდა. მომიწია ხელმეორედ მოსმენა და ჩაწერა. თავი ვერ შევიკავე და ჩამოფარებული თმებიდან გავხედე ჩემს მეზობელს, რომელიც მთელი გაკვეთილი მერხის კუთხეში იჯდა და ცდილობდა რაც შეიძლება შორს ყოფილიყო ჩემგან. დავინახე რომ მარცხენა ხელით მუშტი შეეკრა, და ფერმკრთალი კანის ქვეშ კი ვენები მოუჩანდა. როგორც ჩანს წყნარი ბიჭების რიცხვს ნამდვილად არ მიეკუთვნება. პიჯაკის გრძელი  სახელოები იდაყვებამდე ჰქონდა აკეცილი, დავინახე როგორ თამაშობდნენ მისი კუნთები. აღმოჩნდა რომ ედვარდი სუსტი მხოლოდ თავის უფროს ძმასთან შედარებით ჩანდა.

     მეჩვენებოდა, რომ გაკვეთილი უსასრულოდ გაიწელა. საინტერესოა იმიტომ რომ ბოლოს წინა იყო , თუ იმიტომ რომ ველოდებოდი როდის გაიხსნებიდა საშინელი მუშტი? მაგრამ ვერ დაველოდე, კალენი თითქოს მერხს შეეზარდა, რა ხდება? ნუთუ  ყოველთვის ასე იქცევა? ალბათ ჯესიკა არც ისე აეაობიექტურია, რომ ამ ოჯახს ვერ იტანს. როგორც ჩანს აქ საქმე მხოლოდ შურში არ არის.

     პრობლემა ჩემში როგორ  უნდა იყოს, ედვარდი ხომ  საერთოდ არ მიცნობს!

     კიდევ ერთხელ შევხედე კალენს და მწარედ ვინანე. შავი თვალები ისეთი ზიზღით მიყურებდა რომ შევიბორკე. ამ დროს მივხვდი გამოთქმის მნიშვნელობას : „მოკლა მზერთ“

     როგორც კი ზარი დაირეკა ედვარდი წამოხტა და კლასიდან გავარდა. აღმოჩნდა რომ ის მთელი თავით ჩემზე მაღალია.!

     გაუნძრევლად ვიჯექი და  ვუყურებდი როგორ გადიოდა კლასიდან. რატომ მექცევა ასე? რის გამო? საშინლად ვიყავი გაბრაზებული და ვცდილობდი ბრაზი ჩამეხშო, რადგან ჩემი გაბრაზება  ყოველთვის ცრემლებით მთავრდება, პირველ დღეს სკოლაში ქვითინი კი ნამდვილად არ იყო საჭირო.

     –იზაბელა სვონი ხარ ხომ?– გაისმა ხმა, მოვიხედე და სიმპათიური ბიჭი დავინახე, ქერა თმებით, რომელიც გელით ჰქონდა გაჩეჩილი. მისი მეგობრული ღიმილიდან გამომდინარე, მას ჩემი სუნი ნამდვილად არ აწუხებდა.

     –ბელა– რბილად შევუსწორე მე.

     –მე მაიკი მქვია.

     –მიხარია შენი გაცნიობა მაიკ.

     –გინდა შემდეგი კლასის მოძებნაში დაგეხმარები.

     –ახლა ფიზკულტურა მაქვს და ვფიქრობ სპოტდარბაზს მეთვითონაც ვიპივი.

     –მეც სპორტულ დარბაზში მივდივარ! – გახარებულმა წამოიძახა მაიკმა.

     ალბათ ასეთ პატარა სკოლაში ასეთი დამთხვევები ხშირია.

     ეზოში ერთად გავედით. ბიჭი გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, მაგრამ მომაბეზრებელი არ ჩანდა.ის ფორქსში კალიფორნიიდან ჩამოვიდა ათი წლის წინ და მასაც ენატრებოდა მზე.

      –რა კარგია რომ საერთო ინგლისური გვაქვს, ერთად დავსხდეთ. მგონი მაიკი  ყველაზე სასიამოვნოა დღევანდელ ჩემ ნაცნობებში.

     –ედვარდ კალენს რა უქენი?–სიცილით მკითხა მაიკმა როცა სპორტულ დარბაზში შევდიოდით– აშკარად მდგომარეობიდან იყო გამოსული.!

     მე შევხტი.  როგორც ჩანს არ მომეჩვენა და კალენი ყველასთან ასე  არ იქცევა. რას ვიზამთ მომიწევს თავი გამოვიშტერო.

     –კალენი ბიოლოგიაზე რო მიჯდა გვერდით ის ბიჭია?–გულგრილად ვიკითხე.

     –კი–დამეთანხმა  მაიკი– როგორც კი მის გვერდით დაჯექი, თითქოს მუცელი ასტკივდა.

     –არ ვიცი– თავი გავაქნიე–ჩემთნ არ  დაუჩივლია.

     –ეგ ნამდვილად ავადმყოფია!–ახალი ნაცნობი ჩემს გვერდით მოაბოტებდა იმის ნაცვლად რომ კაცების გასახდელში წასულიყო.–სასწაული რომ მომხდარიყო და ჩემთან დაესვით, დროს ტყუოლად არ დავკარგავდი!

     მისი გულწრფელი აღფრთოვანებისგან  ცოტა უკეთ ვიგრძენი თავი.

     მისტერ კლაპმა ფიზკულტურის მასწავლებელმა ფორმა შემირჩია, მაგრამ გამოცვლა არ დაუძალებია–პირველ დღეს შემეძლო მხოლოდ მეყურებინა. ფენიქსში ფიზკულტურა მაღალ კლასებში ნებაყოფლობითი იყო, აქ კი სავალდებულოა. ამაზე საშინელებას ვერც მოიფირებს კაცი.

     ფრენბურთის ოთხ პარტიას ვუყურე და გამახსენდა რამდენი ტრამვა მივიღე და რამდენი მეგობარი დავკარგე ფრენბურთის თამაშით, და თავი ცუდათ ვიგრძენი.

      როგორც იქნა ზარი დაირეკა. შვებით ამოვისუნთქე და ანკეტა კანცელარიაში წავიღე. წვიმას გადაეღო სამაგიეროდ ძლიერი, ცივი ქარი ქროდა. ქუდი კარგად დავიფარე , ხელები სახელოებში შევყავი და გავიქეცი.