ბინდი 1 (ნაწილი 4)

   მიუხედავად იმისა, რომ სკოლა არასოდეს მენახა მისი მოძებნა ძალიან ადვილი აღმოჩნდა. როგორც ბევრ ქალაქში, სკოლა ავტოსტრადის უკან აღმოჩნდა.   ქუჩების უმეტესობა ფორქსს არმოსავლეთ–დასავლეთით კვეთდა და ანბანის ასოებით იყო აღნიშნული. ასე რომ სკოლა  აღმოსავლეთის ქუჩა „ბ: ს და სპარტან–ავენიუს გადაკვეთაზე იყო. რატომღაც ქუჩის სახელი „ აღმოსავლეთის ქუჩა „ ბ“ სასაცილოდ მომეჩვენა, და ჩავიხითხითე. ხოო!.. ნერვები მღალატობს.

      სკოლა არაფრით იყო გამორჩეული – ის მუქი წითელი აგურით აშენებული რამდენიმე შენობისაგან შედგებოდა და მხოლოდ აბრა მიგვანიშნებდა მის დანიშნულებას – „ფორქსის საშუალო სკოლა“.  მის გარშემო იმდენი ხე და ბუჩქი იზრდებოდა, რომ თავდაპირველად მაშინვე ვერ შევძელი მათი ჭეშმარიტი ზომების განსაზღვრა.  „სადაა აქ სკოლის სულისკვე

თება?“– სევდით გავიფიქრე –  “სადაა მაღალი ღობე და მეტალოდეტექტორები შესასვლელებში?“

     მანქანა პირველივე კორპუსთან გავაჩერე, რომლის კარებზეც ეწერა „ადმინისტრაცია“. სადგომზე არცერთი მანქანა არ იდგა, ასე რომ დღე არც თუ ისე იმედიანად დაიწო. მაგრამ აქეთ–იქით ხეტიალს ჯობია შევიდე და  ცხრილი ავიღო.  გადმოვედი თბილი სალონიდან, გავუყევი ქვის გზას, კარებზე დავაკაკუნე, ღრმად ჩვისუნთქე და შევედი.

    ადმინისტრაციის კორპუსი ძალიან თბილი და ნათელი იყო, რასაც ნამდვილად არ  მოველოდი. კანცელარიის პატარა კაბინეტიც საკმაოდ კომფორტული აღმოჩნდა: დასაკეცი სავარძლები სტუმრებისათვის, ძირს ხალიჩა, კედლებზე დიდი რაოდენობით პლაკატები, განცხადებები და მოწიკწიკე საათი. ათზე მეტი მცენარე დავითვალე პლასტმასის ქოთნებში, თითქოს  ქუჩაში საკმარისი სიმწვანე არ იყოს!  არცთუ ისე მაღალი დახლი, რომელზეც დიდი რაოდენობით ფერადი საქაღალდეები  ელაგა ოთახს ორ ნაწილად ყოფდა. დახლის მიღმა სამი მაგიდა იდგა,  ერთ–ერთთან კი სათვალეებიანი, დიდი წითური ქალი იჯდა. უცნობს ჯინსი და ბორდოსფერი მაისური  ეცვა,  მის  დანახვისთანავე თავი  სიცივეს მიუჩვეველ სამხრეთელად ვიგრძენი.

  

        ქალმა შემომხედა.

     –რით შემიძლია დაგეხმაროთ?– მკითხა ადმინისტრატორმა. როგორც ჩანს ქალი უცხოების დანახვას მიჩვეული არ იყო.

     –იზაბელა სვონი– გავეცანი მე და ქალმა თავი დამიქნია. როგორც ჩანს  აქ აშკარა ცნობისმოყვარეობით მელოდნენ: პოლიციის შეფის და მისი თავქარიანი მეუღლის შვილი მშობლიურ ქალაქში ბრუნდება!

     –რათქმა უნდა!–წამიყვირა ქალმა და სასწრაფოდ შეუდგა დოკუმეტების ქექვას.– აი თქვენი ცხრილი და სკოლის  რუქა–როგორც იქნა მითხრა მან, და დახლზე რამდენიმე ფურცელი დამიდო.

     ადმინისტრატორმა ჩამომითვალა საგნები რომლებიც უნდა მესწავლა და ამიხსნა როგორ უნდა მიმეგნო საჭირო კლასებისა და ლაბორატორიებისათვის, შემდეგ  მომაწოდა  ანკეტა, რომელიც დღის ბოლომდე მასწავლებლების ხელმოწერებით უნდა დამებრუნებინა  .

    –იმედია, ფორქსში უოფნა მოგეწონება!– გრძნობით მითხრა ქალმა.

    შევეცადე ღიმილი თავაზიანი და გულწრფელი გამომსვლოდა.

როდესაც სადგომზე გამოვედი, თავისუფალი ადგილი თითქმის აღარ იყო. პირველ გაკვეთილამდე სულ ცოტა დრო მრჩებოდა და გადავწყვიტე სკოლის ტერიტორიისათვის გვერდი ამეარა. გამიხარდა რომ მოსწავლეების უმეტესობას ჩემსავით ძველი მანქანები ყავდათ. ფენიქსში ღარიბ რაიონში ვცხოვრობდი, რომელიც ბედის ირონიით ახალ პრესტიჟულ უბანს ესაზღვრებოდა, ამიტომ სკოლის სადგომზე ახალი მერსედესის ან პორშეს დანახვა ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. აქ კი ყველაზე კარგ მანქანად მბზინავი „ვოლვო“  ჩანდა, რომელიც ძალიან გამოირჩეოდა საერთო ფონიდან. მანქანა ყველაზე  ნაკლებად შესამჩნევ ადგილზე გავაჩერე, რომ ძრავის ღმუილს ზედმეტი ყურადღება არ მიექცია. მაქანაში ვიჯექი და  სკოლის რუქას ვუყურებდი, ვცდილობდი რაც შეიძლება მეტი რამ დამემახსოვრებინა. არანაირი სურვილი არ მქონდა რუქაში ცხვირჩარგულს მევლო სკოლაში. მგონი ყველაფერი მზადაა. ჩანთა ჩავალაგე,მხარზე მოვიკიდე და ისევ ღრმად ჩვისუნთქე. „ყველაფერი კარგად იქნება– ვიმეორებდი და საკუთარი თავის არ მჯეროდა,– არავინ  არ შემჭამს“ ხმაურიანად ამოვისუნთქე და პიკაპიდან გადმოვედი.

       საყელო ავწიე, კაპიუშონი წარბებამდე ჩამოვიფხატე და შევეცადე მოსწავლეების ხმაურიან  ნაკადს შევრეოდი. აქ ჩემი შავი ქურთუკი თვალშისაცემი არ იყო, რაც ძალიან მახარებდა.

        სწრაფად ვიპოვე კაფეტერია და მის უკან კი კორპუსი  #3, რომელსაც უზარმაზარი შავი სამიანი ეწერა კვადრატულ, თეთრ ფონზე. სულ ოთხი კარი მოჩანდა , ასე რომ საჭირო კარის მოძებნა არ გამიჭირდა. მუხლები სულ უფრო და უფრო მიკანკალებდა, თითისწვრებზე შევყევი კლასში ორ ფიგურას ჯინსის პლაშებში.

       რა პატარა კლასებია ამ სკოლაში!  ჩემამდე შესულებმა სველი პლაშები გაიხადეს და საკიდზე დაკიდეს, მეც მათ მივბძე. ეს ორი ფიგურა გოგოები აღმოჩნდნენ– ფერმკრთალი ქერა და შავგვრემანი. მშვენიერია ჩემი კანის ფერი აქ ნამდვილად არავის გააოცებს.

      ანკეტა  ხელმოსაწერად მასწავლებელს მივაწოდე, რომელსაც  მაგიდაზე მდგარი პატარა დაფიდან თუ  ვიმსჯელებდით მისტერ მეისონი ერქვა. მეისონმა ჩემი გვარი წაიკითხა თუ არა გამომცდელად შემომხედა, და  მშინვე ყურებამდე გავწითლდი. ბოლო მერხზე მომიწია დაჯდომა, ეს კარგი იყო რადგან ნაკლები თვალი მომაშტერდებოდა, მაგრამ ჩემს ახალ თანაკლასელებს არც ამან შეუშალა ხელი, მე კი თავი მოვიჩვენე თითქოს წიგნების სიას ვკითხულობდი. სიაში ავტორების ჩვეუებრივი კრებული იყო: ბრონტე, შექსპირი, ჩოსერი, ფოლკნერი. სიიდან თითქმის ყველა წიგნი  მქონდა წაკითხული და შვება ვიგრძენიმ მაგრამ იმედიც გამიცრუვდა. ნეტა დედა თუ დამთანხმდება ჩემი ძველი დავალებები გამომიგზავნოს, თუ მეტყვის რომ ასე მოქცევა არ არ შეიძლება. ცალი ყურით ვუსმენდი, მასწავლებლის მონოტორულ საუბარ, თან გონებაში მიზეზებს ვალაგებდი, რომლებითაც  შევძლებდი დედაჩემის დარწმუნებას.

      როგორც იქნა ზარი დაირეკა, რომლსაც  უჩვეულო მოგუდული ხმა ქონდა. მაღალი გამონაყარიანი ბიჭი მომიახლვდა, რომელსაც  აშკარად დალაპარაკება სურდა.

      –შენ ხომ იზაბელა სვონი ხარ?–ფართო ღიმილით მკითხა მან.

      –ბელა– დავუზუსტე მე. ვინც კი სამი მეტრის რადიუსში იდგა ყველა რვეულებით ხელში გაშეშდა.

     –რა საგანი გაქვს ამის შემდეგ?–დაინტერესდა ბიჭი , მე კი ჩანთაში ჩაძვრომა მომიწია ცხრილის სანახავად.

     –პოლიტოლოგია , ბატონ ჯეფერსონთან მეექვსე კორპუსში–არ ვიცოდი საით გამეხედა–ირგვლივ ყველგან ცნობისმოყვარეობით მოცომციმე თვალები იყო.

    –მე მეოთხე კორპუსში მივდივარდა შემიძლია გაგაცილო!

    ღმერთო  ჩემო, ამას როგორც ჩანს ადვილად თავს ვერ დავაღწევ...

    –მართლა, მე ერიკი მქვია

    –მადლობ – ჩავიბუტბუტე.

     ქურთუკები  ჩავიცვით და წვიმაში გავედით, რომელიც კიდევ უფრო გაძლიერებულიყო. რატომღაც ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს უკან ვიღაცა კვალდაკვალ მოგვყვებოდა და გვისმენდა. იმედია პარანოია არ მემართება!

     –ჩვენი ქალაქი ფენიქსს  საერთოდ არ  ჰგავს არა?–მკითხა ერიკმა.

     –ნამდვილად.

     –ალბათ იქ  თითქმის  არ წვიმს.

     –არა როგორ არა , რამდენჯერმე წელიწადში.

     –ვერც კი წარმომიდგენია უწვიმობა– გაოცებულმა წამოიძახა ბიჭმა.

    – მზე ანათებს– ავუხსენი მე.

    –რაღაც ძალიან გარუჯული არ ხარ– შენიშნა ერიკმა.

    –დედა ალბინოსი მყავს.

    ბიჭმა ყურადღებით შემომხედა და ამოისუნთქა. როგორც ჩანს წვიმა და იუმორის გრძნობა ერთად ვერ თანხმდებიან. რა საშინელებაა, ნუთუ რამდენიმე თვეში მეც დამავიწყდება რა არის სარკაზმი.

    ერიკმა კარმადე მიმაცილა, ალბათ ეშინოდა არ დავკარგულიყავი.

    –აბა კარგად–დამემშვიდობა როდესაც კარი შევაღე–იმედი მაქვს  ხშირად გნახავ ხოლმე.– ენთუზიაზმით მითხრა ბიჭმა!

      მე გამახნევებლად გავუღიმე და შევედი.

      დილა ჩვეულებრივ მიდიოდა. ტრიგონომეტრიის მასწავლებელმა, მისტერ ბარნერმა, რომელიც თავიდანვე არ მომეწონა, მაიძულა  მთელი კლასის წინაშე მომეყოლა ჩემს შესახებ. გავწითლდი, ჩუმად ვლაპარაკობდი, სიტყვები მერეოდა, დასაჯდომად რომ წავედი წავბორძიკდი და ლამის წავიქეცი.

     ორი გაკვეთილის შემდეგ თანდათან დავიწყე სახელების დამახსოვრება. ყველა კლასში იყო რამდენიმე გამბედავი ბავშვი, რომლებიც მოდიოდნენ,მეცნობოდნენ და მეკითხებოდნენ მომწონდა თუ არა ფორქსი. მე ვცდილობდი რაც შეიძლება თავაზიანი ვყოფილიყავი და ტყუილს ტყუილზე ვამბობდი. სამაგიეროდ რუქა საერთოდ არ დამჭირდა.

    ერთ გოგონასთან ერთად ტრიგონომეტრიაზე და ესპანურზე ვიჯექი, შემდეგ კი ერთად წავედით ლანჩზე. ჩემი ახალი ნაცნობი მინიატურული იყო, ათი სანტიმეტრით მაინც ჩემზე დაბალი, მაგრამ მუქი კულულები ამ განსხვავებას შეუმჩნეველს ხდიდა. მისი სახელი ვერ დავიმახსოვრე და დაბნეული ვუღიმოდი და თავს ვუქნევდი, მაშინ  როდესაც ის გაუჩერებალდ ლაპარაკობდა მასწავლებლებზე და გაკვეთილებზე.